مقایسه روش آموزشی چهره به چهره و بحث گروهی بر ارتقای کیفیت زندگی مبتلایان به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: هدف نهایی برنامه های درمانی و مراقبتی بیماران مبتلا به ms، ارتقای کیفیت زندگی است. امروزه از روش های مختلفی جهت ارائه برنامه های سلامت محور استفاده می شود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو روش آموزش چهره به چهره و بحث گروهی بر ارتقای کیفیت زندگی مبتلایان به اسکلروز مولتیپل(ms) انجام شد. روش ها: این مطالعه نیمه تجربی دو گروهی، به صورت قبل و بعد، بر روی 70 بیمار مراجعه کننده به انجمن ms مشهد، که به روش نمونه گیری آسان انتخاب شده بودند، در سال 91-1390 انجام شد. ابتدا بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 35 نفره تقسیم و کیفیت زندگی بیماران با استفاده از پرسشنامه استاندارد sf-36 که در مطالعات قبلی روایی و پایایی آن اندازه گیری شده بود، تعیین گردید. سپس برنامه مداخله به یکی از دو شیوه چهره به چهره و بحث گروهی به اجرا درآمد. یک ماه بعد، کیفیت زندگی مجدداً تعیین و با قبل مقایسه شد. یافته ها با آزمون های تی مستقل ، تی زوج و کای دو در سطح 95/0 تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: نمره کلی کیفیت زندگی، در مرحله قبل از مداخله، در گروه آموزش به شیوه چهره به چهره، 7/4±6/41 ( از حداکثر نمره 100) و در گروه آموزش به شیوه بحث گروهی 5/4±8/40 بود که در مرحله بعد از مداخله افزایش معنادار داشت (به ترتیب 1/5±3/56 و 7/4±4/50). بر اساس آزمون های تی زوجی و مستقل، نمرات ابعاد مختلف کیفیت زندگی در هر دو گروه در مرحله بعد از مداخله، نسبت به قبل افزایش معنادار داشته و این افزایش در گروه آموزش به روش چهره به چهره بیشتر بود )05/0p<). میانگین نمره کیفیت زندگی بر حسب متغیر سن و اشتغال تفاوت معناداری داشت)05/0p<)؛ اما بر حسب متغیرهای تحصیلات، وضعیت تأهل و جنسیت تفاوت معنادار مشاهده نشد (05/0p>). نتیجه گیری: در صورت وجود امکانات کافی، در بیماری های مزمنی نظیر ms، آموزش برنامه های خود مراقبتی به روش چهره به چهره مفیدتر از شیوه های آموزش بحث گروهی است.